Welke vragen stel jij jezelf?
Hoe zou het voelen dat je kind een etiket opgeplakt krijgt dat wordt gerekend tot een groep psychiatrische aandoeningen die niet te genezen zijn volgens de DSM V en je dan hoort dat er nog steeds geen zekerheid is dat de stoornis daadwerkelijk bestaat?
Anders kijken naar een kind, het lijkt zo eenvoudig. Sil is creatief en artistiek, hij barst van het talent. Logisch toch dat hij weinig gestructureerd is en zijn hoofd er niet bij kan houden? Maar is dit wel zo eenvoudig als je te maken hebt met een kind waar jij veel zorgen om hebt, dat jou soms het bloed onder je nagels vandaan haalt, dat zich voor de zoveelste keer onhandelbaar opstelt? Lukt het je dan om je focus te verleggen van het moeilijke gedrag naar de eigenheid en talenten eronder?